Stichting Dierenlot

Ook waren er het afgelopen jaar meevallers en werden we blij verrast door Stichting Dierenlot. Het was alweer even geleden dat wij in contact kwamen met Stichting Dierenlot.

Stichting DierenLot trekt zich het lot van de dieren erg aan en wil deze graag helpen. Zij vinden het daarbij belangrijk om met name lokale en regionale, kleine en middelgrote, organisaties te steunen. Want die hebben het verreweg het moeilijkst met het financieren van hun hulp. Zij steunen opvangcentra, dierenasiels en organisaties in het land die zich met het redden van dieren bezig houden. Stichting DierenLot werkt uitsluitend op aanvraag.

Om beneficiant te kunnen worden moesten er bepaalde gegevens aangeleverd worden. Dit hebben wij uiteraard gedaan en na een screening werden we toegelaten.

Groot was de verassing dat we in mei al in aanmerking kwamen voor een grote hoeveelheid papegaaienvoer.  De pallets vol voer werden keurig netjes afgeleverd bij de Apenhof. Dit is een grote meevaller, voer is tenslotte behoorlijk prijzig.  De papegaaien kunnen voorlopig weer eten.

Stichting Dierenlot, heel hartelijk bedankt!

Anita Brouwer-Venema

Papegaaien zijn , zoals u misschien wel weet, echte slopers. Zelfs al hebben zij voldoende kooiverrijkingsmaterialen dan nog moeten hun zitstokken het regelmatig ontgelden.  Zij genieten hier zichtbaar van. In een hoog tempo blijft er van een dikke tak weinig meer over dan houtsnippers. Door de papegaaien deze bezigheden aan te bieden hoeven zij zich niet te vervelen wat het dierenwelzijn ten goede komt.

Onze voorraad takken was inmiddels behoorlijk geslonken. Juist op dat moment kwam er weer een aanbod om wilgentakken op te mogen halen. Gelukkig hebben wij  nu weer een grote voorraad wilgentakken zodat er weer het nodige te versnipperen is .

Vandaag is het Valentijnsdag, de dag van de liefde. Voor de papegaaien bij de Apenhof een dag zoals alle andere dagen. Zij doen immers niet aan feestdagen of dagen waarop zij extra lief zijn voor elkaar.

Binnen de Apenhof hebben deze papegaaien de liefde van hun leven gevonden. Maar om de verliefde stelletjes samen op 1 foto te krijgen valt niet mee.

Al zijn deze twee amazone papegaaien misschien niet moeders mooiste, ze zijn erg lief voor elkaar. Altijd zijn zij samen te vinden. Samen eten en drinken zij en ze slapen dichtbij elkaar. De twee “poetsen” elkaars veren en genieten volop van elkaars gezelschap.

Tijdens het schoonmaken gaan zij in de uiterste hoek van hun verblijf zitten of vliegen samen snel naar buiten. Op mensen hebben zij het niet, en dat is ook prima. Het aller belangrijkste is dat zij het samen gezellig hebben zodat zij kunnen genieten van hun oude dag. Dat hebben ze, en daarmee is ons doel bereikt.

Nu 2021 alweer bijna voorbij is, is het een mooi moment om terug te blikken op wat we het afgelopen jaar allemaal weer gebeurd is.

Want dankzij de hartverwarmende steun van onze donateurs en sponsoren, hebben we weer voor vele papegaaien het verschil kunnen maken!

Zo hebben de papegaaien weer heerlijk kunnen genieten van de warme zomerdagen in hun riante buitenverblijven en zitten zij er ,dankzij uw steun, in de koude winter ook weer warmpjes bij.

Dankzij de inzet en het geduld van onze trouwe vrijwilligers hebben vele papegaaien nu een vriendje of vriendinnetje binnen de Apenhof gevonden om samen oud mee te worden. Helaas zijn er ook papegaaien die een partner echt niet meer zien zitten.  Al zouden we het graag anders zien, dit hebben wij te respecteren.

Ook in 2022 zullen onze vrijwilligers zich weer inzetten om de papegaaien een mooie oude dag te bezorgen. Dit wordt mede mogelijk door een sponsor die voor de Apenhof geweldige kooiverrijking heeft gemaakt zodat de papegaaien zich niet hoeven te vervelen. Heel hartelijk dank daarvoor.

Wij hopen dat wij ook het aankomende jaar op uw steun kunnen rekenen.

Namens alle papegaaien en vrijwilligers van Stichting De Apenhof: heel hartelijk dank voor uw financiële steun en zeer grote betrokkenheid! Wij wensen u een gezond, gelukkig en liefdevol 2022!

Met vriendelijke groet,

Anita Brouwer-Venema

Dat dieren mensen feilloos kunnen aanvoelen is wel bekend. Dat was eerder met de apen al zo. Als een vrijwilligster niet goed in haar vel zat, dan was het altijd extra oppassen geblazen want zeker de wat agressievere apen probeerde haar dan te pakken. Ook binnen de Apenhof hebben we dat de afgelopen maanden weer zien gebeuren, ditmaal met een papegaai.

Rianne, onze vaste vrijwilligster, was zwanger. Ze bleef trouw komen en de laatste weken van haar zwangerschap werd het werk te zwaar maar bleef ze gezellig komen en hielp met wat binnen haar mogelijkheden lag.

De kleine kuifkaketoe, Kuifje, reageerde heel sterk op Rianne haar zwangerschap. Daar waar Kuifje normaal echt niet naar mensen toetrekt deed ze dit, sinds Rianne zwanger was, wel naar haar toe. Kuifje volgde Rianne tot ze haar niet meer kon zien. Als Rianne voor het verblijf ging staan kwam Kuifje tegen de tralies aanzitten en werd er druk gekwebbeld.

Inmiddels is Rianne bevallen van een mooie dochter en zit haar zwangerschapsverlof er bijna op. We wachten af hoe Kuifje nu zal reageren.

Je weet niet altijd van te voren wat soms een kleine verandering bij papegaaien teweeg kan brengen. Soms ben je er echt verbaast over. Materialen die in het ene verblijf niet bekeken worden lijken in een ander verblijf heel interessant te zijn. Grijze roodstaart Janssen is zo’n papegaai die je soms echt kan verbazen, maar ook Jazoe liet het de afgelopen periode weer zien wat een verandering kan doen met het gedrag van een papegaai.

We gaan even terug in de tijd. Jaren geleden heeft Dick drinknippels aangebracht in de verblijven zodat de apen die er toen in verbleven altijd vers drinkwater hadden. De apen dronken er nauwelijks uit maar speelde er zomers vooral mee. Toen er geen apen meer waren zijn de hokken verbouwd zodat ze geschikt werden voor de papegaaien, de drinknippels lieten wij toen zitten. De papegaaien en wij hadden er geen hinder van.

Doordat er papegaaien bij elkaar gewend moesten worden, moesten sommige verhuizen naar een ander verblijf. Zo ook Janssen. In zijn oude verblijf had hij ook een drinknippel maar deed er niets mee. Wel vond hij het heerlijk als zijn waterbak gevuld werd met een gieter om met zijn snavel onder de straal te drinken en er onderdoor te lopen. Maar hij dronk ook gewoon uit zijn waterbakje. Nu hij verhuisd is naar een ander verblijf, heeft hij de drinknippel ontdekt en speelt er heel veel mee. Je ziet hem genieten van zijn spel. De gieter is niet meer interessant en de plantenspuit moest hij sowieso al niets van hebben. Hij gaat nog altijd graag met zijn hele lijf in de waterbak zitten, maar spelen met de drinknippel vindt hij een leuk tijdverdrijf.

Grijze roodstaart Jazoe moest ook verhuizen. Hij had in zijn verblijf dikke touwen waar hij niets mee deed. In zijn nieuwe verblijf schommelt hij er vrolijk oplos. Waarom? Geen idee. Het is een zelfde soort touw, dus dat kan de reden eigenlijk niet zijn. Dat het verhuizen van een papegaai zoveel teweeg brengt kan ons soms echt verbazen. Helaas zijn de veranderingen niet altijd positief.

Er kwam een groter verblijf vrij en wij als vrijwilligers hadden bedacht dat het een mooi verblijf zou zijn voor de grote kuifkaketoe Boris. Zijn eigen verblijf was ruim genoeg maar dit verblijf is dubbel zo groot. De verzorgers verhuisde Boris samen met zijn kooiverrijking en de eerste 2 weken vermaakte hij zich prima. Na twee weken vonden we veren op de grond. Nu is dat wel vaker het geval maar deze veren bleken te zijn afgebeten. Elke dag bleven wij veren vinden en na een paar weken zag Boris er slecht uit. We besloten het oude verblijf weer in te richten zoals het was voor de verhuizing en brachten Boris – inclusief zijn speelgoed en kooiverrijking – terug naar zijn vorige verblijf. Het afbijten van zijn veren heeft hij daarna nog een kleine week gedaan en toen is het net zo plotseling gestopt als dat het begon. Inmiddels zit Boris alweer een paar maanden in zijn oude verblijf en ziet hij er weer veel beter uit. Boris houdt duidelijk niet van veranderingen.

Vrijwilligers van de Apenhof

Als het even rustig is bij de Apenhof, dan loop ik rond met een gevoel van grote trots. Trots dat Stichting de Apenhof alweer 45 jaar een veilige haven mag zijn voor dieren in nood en trots op het feit dat pa en ma (Dick en Bertha) al dit werk voor de stichting ruim 40 jaar gedaan hebben en dat ik hun levenswerk mag en kan voortzetten.

Maar ik ben zeker ook trots op u. U bent degene die doormiddel van uw giften zorgt dat de Apenhof blijft bestaan en dat wij ons werk kunnen voortzetten. Dat wij kunnen blijven zorgen dat de papegaaien – die onze hulp nog altijd hard nodig hebben – dit ook krijgen. Wij kunnen ons werk alleen blijven doen door u. En daarom ben ik super trots op u.

In mei bestond de Apenhof 45 jaar. 45 jaren waarin zoveel verschillende dieren soms voor een paar dagen of voor de rest van hun leven, een liefdevolle verzorging kregen en nog steeds krijgen. Vele apen maar ook tijgers, panters, leeuwen, gieren, schildpadden, reptielen en vele andere exoten vonden – al dan niet tijdelijk – een veilige haven en werd er ondertussen gezocht naar een goede dierentuin. De Apenhof is door de jaren heen een stichting geworden waarin papegaaien de aandacht krijgen die zij willen en zeker verdienen.

Toch is het 45 jarig bestaan eigenlijk geen reden voor een feestje. Het zou mooier zijn als de Apenhof – net als alle andere opvangcentra – niet had hoeven te bestaan. Maar helaas zijn er nog steeds veel dieren die door mensen gedumpt worden. Zouden we ooit een feestje kunnen vieren omdat er geen opvangcentra meer nodig zijn? Tot die tijd doen de vrijwilligers met heel veel liefde en plezier het werk wat zo hard nodig is en hopen wij weer op uw steun. Steunt u de Apenhof ook dit jaar weer?

Anita Brouwer-Venema

Doordat het samenvoegen van Janssen en Kippie niet echt wilde lukken hebben we besloten om Jazoe en Kippie bij elkaar te wennen. Al direct trokken de twee naar elkaar en binnen een paar dagen waren zij echte maatjes. Zij slapen dicht tegen elkaar aan en eten samen tegelijk uit hun voerbakjes. Ook poetsen ze elkaars veren.

Kippie is de ‘brutaalste’ van de twee en Jazoe heeft al veel bijgeleerd. Daar waar Jazoe eerst behoorlijk schuw was en in de verste uithoek ging zitten tijdens het dagelijkse schoonmaken blijft hij nu gewoon zitten waar hij zit en de vrijwilligers werken daarom maar om hem heen. Kippie wil nog graag op de schouders van een vrijwilliger gaan zitten, Jazoe durft dat (nog) niet. Dit gedrag leren wij ze zeker niet aan en stimuleren het ook niet, maar Kippie doet het gewoon of we dat nu wel of niet willen. Het belangrijkste is dat Kippie en Jazoe het samen leuk hebben. Gelukkig hebben we dat doel bereikt. En nu maar hopen dat deze twee Grijze roodstaarten samen oud mogen worden.

Anita Brouwer-Venema